Τέσσερα άτομα, τρεις άνδρες και μία γυναίκα. Όρθιοι στη μέση του μπαρ,σχηματίζοντας έναν νοητό κύκλο. Τρεις άνδρες και μία γυναίκα,στον κόσμο τους. Ο ένας με τα χέρια σταυρωμένα,ακίνητος. Ο δεύτερος να κουνάει το κεφάλι ρυθμικά στη γραμμή του μπάσου. Ο τρίτος να σολάρει με τη φανταστική κιθάρα του. Και αυτή να κοιτάζει τον απέναντι τοίχο,ανέκφραστη. Τέσσερα άτομα, τρεις άνδρες και μία γυναίκα. Μαζί. Τέσσερα άτομα, τρεις άνδρες και μία γυναίκα. Χώρια.
Άραγε αν τους ρωτούσα πώς πέρασαν, τι θα μου απαντούσαν;
Μερική αποκατάσταση βλάβης- 30 χρόνια διαπιστώσεις Vol II
-Όταν χτυπάει το κινητό με απόκρυψη και το σηκώσεις, είναι αυτός που δε θες να ακούσεις.Όταν σε παίρνει αυτός που θες να ακούσεις με απόκρυψη,δεν το σηκώνεις ποτέ.
-Άμα βγάζεις λεφτά με παράνομο τρόπο είσαι μάγκας.Όλοι οι άλλοι που κάνουν το ίδιο είναι εγκληματίες.
-Οι γυναίκες είναι σαν τις μύξες.Αν κολλήσουν πάνω σου την έβαψες.Αν τις αφήσεις και ξεραθούν κιόλας, δεν ξεκολλάνε με τίποτα.
-Όταν σε καλούν να πας κάπου και δεν πας, στενοχωριέσαι γιατί θα πέρναγες καλά.Αν πας,βρίζεις γιατί τρως την ώρα σου με μαλακίες.
-Το κακό δεν είναι να είναι κάποιος ηλίθιος.Το κακό είναι να του το λες και να γελάει γιατί δεν κατάλαβε τι του είπες.
-Οι φυσικές ανάγκες είναι σαν τους απρόσκλητους επισκέπτες.Έρχονται εκεί που δεν τις περιμένεις και τη χειρότερη ώρα.
-Στον άνθρωπο υπάρχουν δύο υπολειματικά όργανα, δηλαδή όργανα χωρίς καμία προφανή λειτουργία και χρησιμότητα:Η σκωληκοειδής απόφυση και ο κόκκυγας.Τα αντίστοιχα όργανα στο αυτοκίνητο ονομάζονται φλας και αλάρμ.
-Όσο πιο αλήτης και κάφρος είσαι,τόσο πιο μεγάλες πιθανότητες έχεις να βγάλεις γυναίκα της προκοπής.
-Η μεγαλύτερη φυσική δύναμη στο σύμπαν πρέπει να είναι η δύναμη της τεμπελιάς. Σίγουρα είναι πιο μεγάλη από τον ηλεκτρισμό. Αν κάνεις ηλεκτροσόκ στον τεμπέλη, θα βαριέται και να πεθάνει.
-Μόνη πιθανώς ισάξια φυσική δύναμη της τεμπελιάς είναι η βαρύτητα.Έτσι και κάτσει κάπου ο τεμπέλης, δε σηκώνεται με τίποτα.Η σχέση τεμπελιάς-βαρύτητας ερευνάται ακόμα.
-Όταν θες κάτι πάρα πολύ τότε όλο το σύμπαν συνομωτεί για να μην το έχεις.Και μετά σου κοπανάνε όλοι πως δεν το ήθελες αρκετά.
-Ο αέρας πρέπει να είναι τίγκα στις θερμίδες.Δεν εξηγείται αλλιώς το ότι κανείς δεν τρώει τίποτα και όλοι παχαίνουν. Όταν δεν φταίει ο αέρας φταίει ο θυρεοειδής.
-Το να είσαι έξυπνος θεωρείται προτέρημα μέχρι να κατασταλάξεις επαγγελματικά.Από εκεί και ύστερα γίνεται ελάττωμα.
-Τα πράγματα δεν είναι ποτέ έτσι όπως φαίνονται.Συνήθως είναι χειρότερα.
-Το ότι η Αθήνα βρίσκεται σε λεκανοπέδιο είναι ψευδαίσθηση.Στην πραγματικότητα βρίσκεται σε οροπέδιο.Γι αυτό και κυκλοφορούν τόσα τζιπ στους δρόμους.
-Όσο πιο άχρηστο είναι ένα αντικείμενο,τόσο πιο πολύ λυπόμαστε να το πετάξουμε.
-Όταν ένας άντρας έχει σχέση με μία πολύ μεγαλύτερή του γυναίκα,τρία πράγματα μπορεί να συμβαίνουν:Ή ζιγκολό είναι ή αρχαιολόγος ή νεκρόφιλος.
-Η εξέλιξη του γυναικείου φύλου είναι στα πρότυπα της Θάτσερ.Σιδηρά πειθαρχία,καριέρα,δουλειά, σε μια μητριαρχική κοινωνία.Η εξέλιξη του ανδρικού φύλου είναι ο Κατέλης (στην καλύτερη ο Τόκος).
Ξέχασε από πότε ήταν εκεί. Αφέθηκε στη ζεστασιά του νερού.
Του προκαλούσε μια ακατάληπτη ευφορία.
Κι αν άφηνε το παραθυράκι ανοιχτό μπορούσε να βλέπει τον κήπο της διπλανής πολυκατοικίας. Μια χαραμάδα, ίσα-ίσα για να βλέπει εκείνο το δέντρο με τα κόκκινα φύλλα.
Λύτρωση το νερό στο σώμα του.
Παράξενοι χορευτές οι ατμοί σχηματίζουν υγρές γραμμές στον καθρέφτη.
Απ'τις μέρες που στα μάτια του φύτρωναν ζουμπούλια..
Που άνοιγε το στόμα του κι έτρεχαν θάλασσες.
Να λυτρωθεί. Να εξιλεωθεί. Να ζήσει..
Να νιώσει σεισμούς στο κορμί του και θύελλες στο κεφάλι του.
Σαν τότε που δεν άλλαζε σεντόνια μέχρι να'ρθει ξανά εκείνη και να βάψει με τ'άρωμά της τους τοίχους κόκκινους.
Που ξεδιψούσε απ'την ανάσα της και ζούσε μέσα απ'τα μάτια της.
Να ερωτευτεί. Ολοκληρωτικά. Να τι θέλει. Ξανά. Εκείνη.
Εκείνη που δεν την πίστεψε και φύτεψε χειμώνα στην καρδιά της.
Γιατί απλά δεν μπορούσε να αντέξει την αλήθεια της και από παθιασμένος κυνηγός και συνοδοιπόρος μεταμορφώθηκε σε ύπουλο φυγά...με σημαία τη δειλία. Με ένα τεχνητό νεφέλωμα που δεν άφηνε περιθώρια για εξηγήσεις. "Όλα αιωρούνται". Έτσι απλά.
"Δε θα φύγεις ποτέ", του είχε γράψει. "..θα ζω πάντα στο πιο μεγάλο φεγγάρι και στις πιο κρυφές σου ενοχές..." .
Τελικά αιωρούμενος έμεινε μόνο αυτός.
Δεν ξανακοίταξε ποτέ το μεγάλο φεγγάρι και αναλώθηκε άσκοπα, ανούσια.
Κοιτάζει τα μάτια του επίμονα. Δεν είναι άδεια τελικά. Σα να διακρίνει κάτι. Να..υπάρχει κάτι..ένα μικρό ε....................εκείνη, έρωτας,ελπίδα ή ενοχή;
Ναι ρε, είμαι blogger. Γιατί μου αρέσει να έχω ένα τίτλο, να ξεχωρίζω, να είμαι διαφορετικός. Εσύ τι είσαι; Να σου πω εγώ. Είσαι σαν όλους τους άλλους. Σπίτι, δουλειά, γκόμενα, μπουζούκια και γούστα. Είμαι blogger γιατί το γουστάρω να φτιάξω την κάστα μου-καλά,καλά πες το παρέα αν θες- και να ελέγχω τη φάση στο μικρόκοσμό μου.Να επηρεάζω διαθέσεις και να ανέβω στην εκτίμησή σου.Να με θεωρείς σημαντικό κομμάτι της ζωής σου, να με διαβάζεις μόλις ανοίγεις τα μάτια σου. Είμαι έξη που θα μάθεις να σου αρέσει. Δηλώνω το παρόν και σε προκαλώ να με προσέξεις. Είμαι blogger για να έχω τη χαρά να βλέπω τα χαλασμένα δόντια σου όταν ανοίγεις το στόμα σου από έκπληξη. ‘‘Blogger; Τι είναι αυτό;’’ Καινούρια λέξη, ε; Τι να σου εξηγώ… Εγώ έχω ευαισθησίες και παραγωγική σκέψη, εσύ τίποτα. Έχω οπαδούς και αναγνώστες,δεν είναι αυτό σημαντικό; Ξέρεις πόσα κλικ μαζεύω εγώ στο blog μου;Αυτό είναι το νόημα.Έχω και εχθρούς,επώνυμους ή ανώνυμους,που μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω.Είμαστε εμείς και αυτοί. Εσύ απλά δεν υπάρχεις.Γι’ αυτό σου λέω, μην προσπαθήσεις να με καταλάβεις. Ούτε να με φτάσεις.Δεν υπάρχει περίπτωση.
Όχι ρε πούστη, για να ασχολούμαι τόση ώρα μαζί σου θα χάσω τα πόκεμον!Είδες τι έκανες; Ναι μαμά,έρχομαι...!
Έξω ο ήλιος καίει. Απ'το παράθυρό της βλέπει μια ανθισμένη μυγδαλιά. Η ζωή της βυθισμένη σε μια σουρεαλιστική πραγματικότητα. Το ρολόι στον τοίχο σαν να έχει βγει από πίνακα του Νταλί. Στραβοκουμπωμένοι οι δείκτες του μοιάζουν ν'ακουμπάνε τον τοίχο. Δείχνουν πρωί, το μόνο σίγουρο. "Η πραγματικότητα της σουρεαλιστικής σκέψης είναι ανάλογη μ'εκείνη του
σύμπαντος.Είναι μια ανορθολογική πραγματικότητα, που ο ανορθολογισμός της δεν είναι όμωςφανταστικός-απλώς πρέπει κανείς να τον φανταστεί.", έλεγε κάποιος γάλλος ζωγράφος. Φτιάχνει ζεστό καφέ και στρίβει τσιγάρο. Πιάνει ψηλά τα μαύρα της μαλλιά κι ανοίγει το ραδιόφωνο-μόνιμα κολλημένο στον αγαπημένο της σταθμό. Ανοίγει παράθυρο να μπει φρέσκο αεράκι. Κάτι τέτοιες στιγμές νιώθει ευτυχισμένη. Αλλά όταν σβήσει το τσιγάρο; Όταν τελειώσει ο καφές; Όταν βγει στους δρόμους; Όταν περπατάει το ένα χέρι της πάντα αιωρείται περίεργα. Σαν να υπάρχει κάποιο άλλο που το φωνάζει να ενώσουν τα δάχτυλα και να φτιάξουν ένα μικρό σύμπαν. Καμιά φορά γέρνει και το κεφάλι της προς την ίδια μεριά.. Όλα γέρνουν στη ζωή της μα δεν ξέρει γιατί. Ή μήπως ξέρει; Οι επιλογές της μιας στιγμής είναι αμαρτίες μιας ολόκληρης ζωής, της είχε πει κάποτε ένας φίλος. Είχε συμφωνήσει τότε, αλλά δεν ήξερε πόσο δίκιο είχε. Αμαρτίες που αντέχουν στο χρόνο... Οι παλάμες της είναι ιδρωμένες. Πώς εξιλεώνεσαι όμως μπροστά στην αμαρτία; Γίνεται; Δυναμώνει το ραδιόφωνο, παίζει ένα αγαπημένο.
Πήραν φωτιά όλα όσα είχα σ' ένα φεγγάρι κρυμμένο σε βρήκα να κυνηγάς το χρόνο μόνη στάζοντας όνειρα και ιδρώτα στο σεντόνι.
Τι ώρα είναι δε θα ρωτήσω κι αν θα σε χάσω δε θα μιλήσω αυτή την ώρα θέλω να κλέψω και στων ματιών σου το έργο να παίξω
Στέγνωσε πάλι το πρόσωπό σου φεύγοντας έχασες ό,τι ήτανε δικό σου σβήνεις τα φώτα σαν την αλήθεια να μη με βρίσκεις όταν ψάχνεις για βοήθεια
Καλησπέρα. Ήταν ανάγκη να έρθεις; Δε σε πιάνω από τα μούτρα. Απλά, μια χαρά ήμουν εδώ στην ησυχία μου. Σου έχω φταίξει σε κάτι και με ταλαιπωρείς; Γιατί να είμαι αναγκασμένος να σε ακούω να μιλάς συνέχεια; Να σου πω την αλήθεια, πιστεύω πως λες βλακείες αλλά δε σε ξέρω τόσο καλά και σε ντρέπομαι. Όταν όμως σε γνωρίσω καλύτερα, να είσαι σίγουρος πως θα σου το πω.
Πώς; Σε προσβάλλω; Εγώ; Να με πας στα δικαστήρια! Και εσύ προσβάλλεις την αισθητική μου αλλά δεν κάνω έτσι. Είσαι μια αχάριστη, δίποδη ηχορύπανση. Ναι, αχάριστη! Ξέρεις γιατί; Τώρα που δεν έχεις δουλειά , σου βρήκα την τέλεια λύση. Άκου να δεις , ιδέα από τις λίγες. Ακούς; Πάγκο στη λαϊκή. Πάλι σε προσβάλλω; Εδώ σου χτίζω το μέλλον σου και με βρίζεις κιόλας; Έχει γίνει αχάριστος ο κόσμος…
Ναι, ξέρω, έχεις επίπεδο. Και δε φαντάζεσαι πόσο επίπεδο είναι…
Χα χα! Καλό δεν ήταν; Έλα, σε πειράζω, μη στραβομουτσουνιάζεις. Ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύεις. Εξάλλου, και που σου λέω τι σκέφτομαι για σένα, μήπως θα το καταλάβεις; Γελάς, ε; Μόνο που το αστείο το είπα πολύ πιο πριν…
Μισό λεπτό να δυναμώσω τη μουσική λίγο μπας και φύγεις. Ξέχασέ το , η μουσική δε χαμηλώνει! Όχι σου λέω! Επιμένεις; Εγώ πάλι λέω να δώσω σε εσένα ένα μικρόφωνο, να ακούγεσαι πιο δυνατά. Γιατί να καπελώσεις τον καλλιτέχνη; Έλα, πάρ’το. Να δώσουμε φωνή στο λαό. Εξουσία, δύναμη. Εεεε, σε όλο το λαό όμως, όχι μόνο σε σένα… Φερ’το πίσω.
Ήρεμα, θα προλάβεις να τα πεις όλα. Εδώ θα συμφωνήσω. Η ασήμαντη λεπτομέρεια είναι που κάνει τη διαφορά. Δίνει νόημα βρε αδερφέ! Ναι, ναι, έχεις δίκιο. Όχι, δε σε ειρωνεύομαι. Θα το έκανα αν διασκέδαζα με το στυλ σου. Ήρεμα σου είπα! Τι κοκκινίζεις και ανάβεις και αγχώνεσαι…Πάντως, έτσι που σε βλέπω μου γεννιέται μια απορία: Αναπνέεις για να μιλάς ή μιλάς για να αναπνέεις;
Τι με κοιτάς στραβά; Αν δε ρωτήσω πώς θα μάθω;
Κάτσε, δηλαδή αν κατάλαβα καλά, τώρα με ρωτάς; Μου απευθύνεις το λόγο; Και μπορώ να απαντήσω; Χωρίς να μιλάς; Πόσο χρόνο έχω; Τέλειωσε κιόλας…;
Φεύγεις από τώρα; Να πηγαίνεις σιγά σιγά , είναι αργά. Να κάνω και εγώ defrag στο μυαλό μου μπας και γλυτώσω κανένα κομμάτι. Έλα, με ξέρεις τώρα, ένα αστείο έτσι, για το δρόμο. Θα σου έλεγα να τα ξαναπούμε αλλά ο πληθυντικός περισσεύει. Σε ευχαριστώ για την υπομονή σου. Καληνύχτα.
Τις νύχτες παίρνει άδεια απ'τη ζωή. Ξαπλώνει στο μαύρο κρεβάτι και μ'ένα τσιγάρο ξορκίζει τα στοιχειά της μέρας. Φωνές και παρουσίες ανεπιθύμητες,ψυχασθενικές. Σιγοτραγουδάει δυο στίχους-της έχουν κολλήσει από προχθές σ'εκείνο το κουτούκι. "..και στρώσε μου να κοιμηθώ και μη μ'αφήσεις πια να ξαναφύγω.." Πετάει το μαξιλάρι στο πάτωμα και το σώμα της μια ευθεία γραμμή. Το στόμα της ένα μικρό φουγάρο. Βγαίνει ο καπνός και κουτουλάει στο ταβάνι. Πάντα ήθελε να ξέρει να κάνει δαχτυλίδια. Αλλά τελικά μόνο τα τραγουδούσε.. Χαζεύει τον καπνό πώς χορεύει μέχρι να φτάσει ψηλά. Στη σύγκρουσή του με το μπετό,θαρρείς πως το διαπερνάει και βγαίνει έξω...πετάει και φτάνει τ'άστρα.. Πάντα ονειρευόταν να'χει ένα γυάλινο ταβάνι. Να ξαπλώνει τις νύχτες και να μη θέλει να κοιμηθεί. Σαν τότε που ήταν ξαπλωμένοι πάνω σ'ένα καπό αυτοκινήτου,στη μέση του πουθενά, μετρούσαν τ'αστέρια,μιλούσαν ασταμάτητα και έκαναν παθιασμένο έρωτα. Και γελούσαν όταν κοιτούσαν το σώμα τους μην εμφανίστηκαν οι μυρμηγκιές που λεν οι μύθοι.. Τότε που στη μικρή λακούβα του καπό έπεσε ένα αστέρι.. Γύρισε μπρούμυτα κι έκλεισε τα μάτια. Ο τίτλος κλεμμένος απ'τα Διάφανα Κρίνα.
Ζεστό καλοκαίρι, κρατάς ακόμα κίτρινο αέρα φυσάει ένα μεγάλο στόμα απ' το ραδιόφωνο οι εκφωνητές ασκούν υπεροχή ανασταίνουν και θάβουν χωρίς καμιά διακοπή ασταμάτητα κανάλια τρώνε το μυαλό μας έχουμε χάσει τόσα που δεν ξέρουμε τι είναι δικό μας οι φτωχοί ξέρω πως είναι περισσότερο φτωχοί κι οι πλούσιοι βαριούνται την τρελή τους ζωή μέσα από έντυπα μας καλούν να ζήσουμε μια άλλη ζωή μα είναι ζωή αυτή; όταν μια οικογένεια ζει μ' ένα μισθό εκατό χιλιάδες οι τύραννοι χαϊδεύουν κοιλιές μεγάλες και δεν είναι μόνο αυτό, μας κυνηγούν χιλιάδες μάρκες έξτρα φόροι, έξτρα Φ.Π.Α., έξτρα σκατά κι ένας πόλεμος δίπλα μας που κανείς δεν τον σταματά και κανείς δε διακινδυνεύει η αγάπη μάς διαφεύγει κι αντί γι' αυτό ψιθυρίζουμε διαφημίσεις χρησιμοποιούμε το σεξ για ν' αποφύγουμε τις σχέσεις κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες
Σαν κατεψυγμένα κρέατα πουλιούνται τα πρότυπα ταυτιζόμαστε με ήρωες κι αλλάζουμε πρόσωπα πολύ αργά καταλαβαίνουμε πως ήταν σα μια στύση που πέφτει ένα εκατομμύριο στερεότυπα που δεν έχουν πια καμιά γεύση με κάνουν ν' απορώ πώς στεκόμαστε αδιάφοροι στο ψέμα γιατί χάνουμε χρόνο όταν μέσα μας τρέχει το αίμα σαν οδοντόπαστες λιώνουμε μπροστά απ' την τηλεόραση κοιτάμε εικόνες έχοντας χάσει την αρχική όραση κοιτάζοντας τα ιδρωμένα πρόσωπα κάθε γλείφτη καθαρίζουμε φρούτα για να διατηρούμε την αργή μας σήψη καθαροί στρέιτ γιάπις διασχίζουν λεωφόρους περήφανα στήνουν το μέλλον με δικούς τους όρους σαν έξυπνοι βλάκες φέρνουν τη ντροπή της εκπαίδευσης κι από μια περιστρεφόμενη θέση καμαρώνουν γι' αυτή τη δικαίωση το 2000 η μόδα θα τους θέλει ντυμένους με δερμάτινα πιο γυμνασμένους να κυβερνούν κατώτερα όντα άτιμα κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες
Στην πίστα του αεροδρομίου έχει νυχτώσει ένα εκατομμύριο αστέρια φωτίζουν ό,τι μ' έχει πληγώσει ένας φίλος μου απόψε εγκαταλείπει αυτή τη χώρα κατά βάθος λυπάται μα δε βλέπει και την ώρα που η ζωή του θ' αλλάξει όταν τ' αεροπλάνα πετάνε η γη απλώνεται και οι άνθρωποι ξεχνάνε είναι τρομέρο το θέαμα η αίσθηση αυτή ότι πετάς δεν έχω άλλη εκλογή ένα κίτρινο ταξί περιμένει φυσάει, θα χειμωνιάσει δύο ώρες και ξημερώνει συννεφιασμένη Κυριακή πρώτη μέρα του χειμώνα σκέφτομαι τους πιο σημαντικούς ανθρώπους αυτού του αιώνα απ' το δεξί καθρεφτάκι ο κόσμος μένει πίσω ποτέ δεν είχα τίποτα κι απόψε θέλω να σε φιλήσω να μείνεις στα μάτια μου σαν άδειο τοπίο να κάνουμε έρωτα στο αστεροσκοπείο κουλουριασμένοι σα μπάλα να εκτοξευθούμε μέχρι που ειρηνικά στο διάστημα να κοιμηθούμε κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ...
Αφιερωμένο: στην thrills@chills για το συνειρμό που μου χάρισε από ένα δικό της,αντίστοιχο post στις ανώνυμη Μ. και sorry_girl που με δέχονται και με ανέχονται σε όλους όσους έστω και ένας από τους στίχους του λέει κάτι...
-Καλημέρα.Πόσες να δώσω σήμερα;Δέκα φτάνουν; -Μπα, είκοσι. Και κάθε μέρα το ίδιο.Καρμποναρισμένη στιχομυθία.Για την άρρωστη μητέρα.Είναι ανάγκη ρε φίλε; Θες να πετάξεις;Όλοι το θέλουμε.Πότε ερωτεύτηκες,γέλασες,ήπιες ένα ποτό με το κύμα να σου βρέχει τα πόδια; Πότε πήγες μια εκδρομή;Πότε χάρηκες; Είσαι νεκρός φίλε.Απλά δε στο χει πει κανείς ακόμα. Και αν δε με πιστεύεις κοίτα πάνω. Εγώ πετάω πιο ψηλά από σένα.
Βάζεικαρπούζι στα χείλη της και ξεγελάει το χρόνο. Μα ανθίζουν οι πασχαλιές το γενάρη; Καίει ο ήλιος ή έτσι το νιώθει; Τυλίγει το κασκόλ της γύρω απ'το λαιμό και ρουφάει ζωή. Έχει έξοδο σήμερα. Χαζεύει τα νερά. Είναι λίμνη ή θάλασσα; Ο σταυρός χάνεται στο βυθό.Ένα μικρό βαρκάκι παραμονεύει. Η "Αλκυονίς" χαριεντίζεται με τον παφλασμό των νερών. Λικνίζεται απαλά. Τ'όνομά της φέρνει χαμόγελα. Περπατάει στα σοκάκια τώρα,αχόρταγη,να τα νιώσει όλα,να τα γευτεί. Χέρι-χέρι. Δίπλα-δίπλα. Αφήνεται.Κάνει έρωτα.Ταξιδεύει μ'ένα τσιγάρο στο χέρι. Πίνει κρασί.Πολύ.Μπρούσκο και μεθάει. Ένας κυριούλης σαν να την αγαπά και λίγο πριν φύγει τη φιλά σταυρωτά. Ευχές από καρδιάς και αληθινή προσέγγιση. Στην τουαλέτα βγάζει όσο κρασί δεν απορρόφησε το αίμα της. Έχει όμως της αισθήσεις της ζωντανές. Και τις παραισθήσεις της. Το κέρδισε το στοίχημα ε; Βάζει καρπούζι στα χείλη της και συνεχίζει. Δηλώνει τη μαύρη μπάλα στο κέντρο. "Don't worry,be happy",τραγουδούν τα ηχεία. Χαμογελά. Την επόμενη φορά ίσως κερδίσει. Στοίχημα;
-Ο Αινστάιν όταν διατύπωσε τη γνωστή άποψή του περί βλακείας και ευφυίας ήταν χρόνια μπροστά.Καθημερινή απόδειξη οι μισοί πελάτες και οι μισοί φίλοι μου.Οι άλλοι μισοί πρέπει να είναι εξωγήινοι.
-Το να εκδίδεσαι για χρήματα είναι ανήθικο.Το να εκδίδεσαι για χρήματα πριν ή μετά το γάμο(ή με σκοπό το γάμο)στα πλαίσια μιας ''σχέσης'' είναι ηθικό.
-Δεν υπάρχει μοίρα, εκτός από τη γνωστή μονάδα μέτρησης γωνίας.Τα υπόλοιπα είναι θεωρίες για να ξεγελάμε τον πόνο μας.
-Για έναν άσπονδο φίλο σου,το να αποτύχεις σε κάτι είναι αναμενόμενο.Το να πετύχεις σε κάτι είναι απλή τύχη.Κοινώς είσαι άχρηστος.
-Αν οι άνθρωποι ήταν ανακυκλώσιμο υλικό όπως τα σκουπίδια θα ήθελα να επιστρέψω σαν μανταλάκι.Για να κρεμάσω μερικούς μερικούς.
-Το κρασί, εκτός από άριστο τονωτικό,είναι και πλήρης τροφή.Για δύο μέρες μόνο έπινα και δεν πείνασα καθόλου. Το επόμενο βήμα είναι κρασί με ντεπόν για αποφυγή του πρωινού πονοκέφαλου.
-Επίσης, το κρασί είναι και απίθανο ρόφημα.Τελευταία, κάθε φορά που βγαίνω για καφέ, τελικά πίνω κρασί.
-Το χρήμα είναι ωραίο.Το πολύ χρήμα ακόμα καλύτερο.Το πάρα πολύ χρήμα είναι να μη σου τύχει.
-Χρόνια ο άνθρωπος ψάχνει να βρει αν υπάρχουν εξωγήινοι και MIB(men in black).Τελικά καταλήγει να τον φροντίζουν MIW(men in white).
-Η γλώσσα των γυναικών είναι το επόμενο βήμα της κρυπτογραφίας. Ναι=όχι Όχι=ίσως Ίσως=ναι, κ.ο.κ.
-Στο πρώτο ραντεβού αν την πέσεις σε μια γυναίκα θα σε πει λιγούρη. Αν όχι, μαλάκα.Διαλέγεις και παίρνεις.
-Προσπαθείς χρόνια να αδυνατήσεις, να φτιάξεις ωραίο σώμα και να γίνεις όμορφος.Όταν τα καταφέρεις έχεις γεράσει και σε φωνάζουν πουρέιντζερ.
-Η εξέλιξη του ανθρώπου,λέει,είναι να χάσει κάποια στιγμή όλα τα μαλλιά του.Βλακείες.Εγώ έχω βγάλει μαλλιά στη γλώσσα από τα βρισίδια που ρίχνω.
-Όταν ετοιμάζεσαι να πηδήξεις μπανιαρίζεσαι,αρωματίζεσαι, αλλάζεις σώβρακο(επιτέλους παλικάρι,καιρός ήταν)και τελικά δε...Όταν είσαι άθλιος και βρωμύλος τότε θέλει αυτή να σου κάτσει.
-Αν μιλάς ωραία είσαι ευχάριστη παρέα.Αν μιλάς ωραία και πολύ ,γίνεσαι πολιτικός και δικηγόρος.Αν απλά μιλάς πολύ σπας τα νεύρα των άλλων.
-Όταν λες ότι είσαι εξωτερικός συνεργάτης, όλοι νομίζουν ότι είσαι πλασιέ, πιτσαδόρος ή οδηγός ;) . Όταν πάλι ντρέπεσαι για τη δουλειά σου, λες πως είσαι ελεύθερος επαγγελματίας(πχ μικροπωλητής στις λαικές) ή ιδιωτικός υπάλληλος(αποθηκάριος στην Τρέχα Γύρευε ΑΕΒΕ).
-Όσο πιο βαρύγδουπο τίτλο έχεις(assistant manager of executive administration of...)τόσο πιο τεμπέλης είσαι.
-Το βάρος είναι σχετικό μέγεθος.Ανεβαίνεις στη ζυγαριά και σου δείχνει το βάρος σου.Μείον τα ρούχα.Μείον τα παπούτσια.Μείον το μεσημεριανό.Μείον το νερό που ήπιες.Μείον το ότι έχεις να πας τρεις μέρες στην τουαλέτα.Άρα δεν είσαι ποτέ υπέρβαρος.
-Ο έρωτας είναι σαν να γνωρίζεις μια γκόμενα σε ένα κλαμπ.Όσο κρατάει το νταβαντούρι είναι μια χαρά.Μόλις κλείσει το μαγαζί και ανάψουν τα φώτα τρως την φρίκη και την κάνεις.
-Όσο και να ψεκάζεσαι με Axe μέσα στο ασανσέρ, η θεογκόμενα της διαφήμισης δεν θα σου κάτσει.Το πολύ πολύ να πάθει ασφυξία.
-Ο Μπραντ Πιτ,ο Νικολας Κειτζ,ο Ντειβιντ Μπέκαμ κ.α. για τις περισσότερες γυναίκες είναι θεοί.Οι γυναίκες στην Ελλάδα είναι περισσότερες από τους άνδρες. Άρα ως έθνος δεν είμαστε χ.ο.,είμαστε πολυθειστές.(φτιάξε ένα ναό στον Κειτζ,μπορείς!)
-Όσο πιο ηλίθιο είναι ένα ringtone,τόσο πιο πολύ αργεί κάποιος να σηκώσει το κινητό του.
-Οι τσόντες κάνουν καλό στις σχέσεις.Μπορεί οι γυναίκες να βλέπουν ότι υπάρχουν ''καλύτεροι'' άντρες από εσένα,αλλά αφού υπάρχουν και ''καλύτερες'' γυναίκες, και εσύ καλός είσαι.
Ανήμερα Πρωτοχρονιάς στη Πράγα. Μια πανέμορφη πόλη κάθε εποχή του χρόνου , πόσο μάλλον αυτή τη μέρα που όλα μοιάζουν πιο λαμπερά , πιο όμορφα. Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα κοινωνικός, θυμάμαι,οπότε το ότι ήμουν μόνος μου και τότε δεν ήταν κάτι το περίεργο. Είχα μάθει να είμαι μόνος μου, το είχα συνηθίσει. Η διαδρομή δεν άλλαξε ούτε εκείνη την ημέρα προς το στέκι μου, ένα μπαρ που το ένιωθα πολύ οικείο και άνετο, σαν το σπίτι μου. Μπήκα μέσα με βλέμμα απλανές. Το μαγαζί γεμάτο από κόσμο που χόρευε, ίδρωνε και διασκέδαζε. Παρήγγειλα το γνωστό και έκατσα σε μια γωνία χαζεύοντας το πλήθος. Όλοι ήταν τόσο ευτυχισμένοι. Στο κάτω κάτω ήταν Πρωτοχρονιά! Μπορεί να είχαν πολλά προβλήματα να τους κατατρέχουν καθημερινά, αλλά αυτή η μέρα ήταν δική τους, Σαν να μην υπάρχει αύριο. Χάθηκα, θυμάμαι, στις σκέψεις μου, μέχρι τη στιγμή που την είδα. Με το μαύρο, βελούδινο φόρεμά της, να κινείται αργά, σχεδόν ηδονικά. Ήταν μόνη, περίεργο…Τότε ήταν που σήκωσε το βλέμμα και με κοίταξε. Θεέ μου, ήταν τόσο όμορφη! Χιλιάδες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου, αμφιβολίες και φόβοι, ανασφάλειες και αναστολές, μέχρι να αποφασίσω να προχωρήσω και να την πλησιάσω. Εστίασα στο πρόσωπό της. Κόκκινα, ίσια, μέχρι το ύψος των ώμων μαλλιά, μάτια στο χρώμα του σμαραγδιού, σκούρα κόκκινα χείλη, και το πιο λευκό δέρμα που είχα δει ποτέ σε γυναίκα. Το όνομά της ήταν Αφροδίτη. Όχι δε μου το είπε, το είχε χαραγμένο σε ένα χρυσό μενταγιόν, δεμένο σφιχτά γύρω από το λαιμό της. Χωρίς κουβέντα άρχισα να χορεύω μαζί της. Δεν ήξερα γιατί, απλά το ήθελα. Σαν να τραβούσε κάποιος αόρατα σκοινάκια και να με καθοδηγούσε στο ρυθμό της. Δεν ανταλλάξαμε ούτε μία κουβέντα όλο το βράδυ. Ξαφνικά, αρπάζει το χέρι μου και με σταματάει. ‘‘Πάμε’’ μου είπε. Ποιος ήμουν εγώ που θα αντιστεκόμουν στην χαμηλή, αισθησιακή φωνή της; Πήγαμε σε ένα ξενοδοχείο, δωμάτιο 1227 αν θυμάμαι καλά. Ένα δωμάτιο με λιτή διακόσμηση, σχεδόν άδειο. Ένα μεγάλο, στρογγυλό τραπέζι στη μέση, δύο παλιές καρέκλες, δυο μεγάλα διακοσμητικά ξίφη στον τοίχο, δίπλα από ένα σωρό παλιές ξεθωριασμένες φωτογραφίες. Και μετά… δυο ώρες παθιασμένου έρωτα, χωρίς αμφιβολίες και φόβους, ανασφάλειες και αναστολές.. Χωρίς δεσμεύσεις. Ακόμα θυμάμαι τον ήχο της φωνής της. ‘‘Σε περίμενα. Δεν μπορώ να μείνω. Δώσε μου κάτι για να σε θυμάμαι.’’ Τι να της έδινα; Είχα μόνο τα ρούχα μου, λίγα χρήματα και τα κλειδιά του αυτοκινήτου μου. ‘‘Κάτι δικό σου.’’ Και το χάδι έγινε φιλί, στο μάγουλο, στα χείλη, στο λαιμό… Το τσίμπημα ήταν ακαριαίο και σχεδόν ανώδυνο. Και ο πόνος έφυγε τελείως καθώς ένιωθα τις φλέβες μου να στεγνώνουν, το μυαλό μου να αδειάζει…Η τελευταία αναπνοή ήταν η μεγαλύτερη της ζωής μου. Η τιμωρία, η λύτρωση…
Το σώμα μου ήταν ακόμα εκεί λίγο μετά, ακίνητο πάνω στο κρεβάτι, με ένα ξίφος στην καρδιά. Και δεξιά μου αυτή, με ένα άλλο περασμένο στην δική της . Την νιώθω να με πιάνει από το χέρι. Είναι τόσο όμορφη! ‘‘Τώρα θα σε έχω μαζί μου για πάντα. Μη με ξεχάσεις .Αντίο’’. Και έφυγε.
Ένα..ένα! Τεστ, τεστ! Γεια σας λοιπόν,είμαι ο PJ και μαζί με την από χρόνια φίλη Ανώνυμη Μ. ξεκινάμε μία προσπάθεια για εκτόνωση, για εναλλακτική επικοινωνία. Για να ξορκίσουμε προσωπικούς δαίμονες, για να δούμε τον εαυτό μας κατάματα μέσα σε μία οθόνη. Συγγραφικές ανησυχίες και φιλοδοξίες; Μπαααα, δε νομίζω. Μια ιδέα ψώνιου ίσως και τίποτα άλλο.Και καταγραφή παράδοξων, τραγικών και κωμικών καταστάσεων,σκέψεων και πληγών σε ένα κομμάτι ψηφιακό χαρτί. Όπως και να χει, είμαστε εδώ και το χαιρόμαστε.Και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε όσο καλύπτει εσωτερικές μας ανάγκες και μας εξιτάρει.Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Καλως ήρθαμε λοιπόν σε αυτήν την παράλληλη πραγματικότητα. Ή διαφορετικά... φώτα , κάμερα και πάμε!
