|
 |
Δύο δορυφόροι σε έκκεντρες τροχιές...
| Tuesday, June 26, 2007
|
| Καλώς ήρθες Βασιλάκη
|
Μια και δεν έχω τίποτα της προκοπής να γράψω,σκέφτηκα να φωνάξω το Βασιλάκη με την κιθάρα του να μας παίξει κανένα κομμάτι να γουστάρουμε.
Enjoy! |
posted by Anonymous @ 10:35 AM
 |
|
|
|
| Friday, June 22, 2007
|
| Να ονειρεύομαι απ'το παράθυρο
|
 Θέλω να ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά.
Ταξίδια με αριθμητή τη φαντασία και παρονομαστή την ανάμνηση. Κάπου στη μέση κι η παρόρμηση. Εικόνες στην κόρη του ματιού. Ένα βήμα πριν πέσουν χάμω.
Τα όνειρα του ύπνου δεν τα θυμάμαι σχεδόν ποτέ. Εκτός από κείνο που έβλεπα συνέχεια μικρή. Έπεφτα πάντα από ψηλά και με ανάσα κομμένη το έκοβα απότομα χωρίς να μάθω το τέλος ποτέ. Τώρα πια θυμάμαι μόνο στα πρώτα δευτερόλεπτα που το κορμί συντονίζεται με το κεφάλι και τους τοίχους γύρω. Με μιαν ανάσα-να μην ξεχαστεί ούτε μια τόση δα λεπτομέρεια- πρόσωπα, ανάσες, βλέμματα, αλλόκοτες συνευρέσεις, μίξεις αδύνατες, λόγια…Κι έλλειψη βαρύτητας. Με την ελπίδα ότι το ίδιο βράδυ θα τ’ακούσει κι η φιλενάδα που’ταν κι αυτή μέσα. Ήταν, αλήθεια;
Και στην πλήρη διαστολή των ματιών, θολούρα. Μαύρο ποτάμι παρασέρνει όλους τους ήρωες στη σπηλιά της λήθης. Μένουν μόνο αμυδρές φιγούρες -κι αν. Ή μόνο ονόματα. Ή ένα χέρι κρεμασμένο, στιγματισμένο μ’όμορφα σχέδια που χωρίς το υπόλοιπο σώμα δεν ξέρει πώς να σταθεί. Και πού.
Πάντα όμως μένει ζωντανό το συναίσθημα. Η μνήμη της έντονης στιγμής. Αλλά κι αυτό δυσκολεύεται να σταθεί μονάχο. Περπατάει πάντα με την ανάμνηση και αυτοαναιρείται δίχως αυτή. Έτσι απλά λοιπόν στυλώνω τα μάτια στο ταβάνι και ζορίζω τα εναπομείναντα εγκεφαλικά κύτταρα να θυμηθούν. Άσκοπα. Όχι άσκοπα. Μάταια.
Γι’αυτό σου λέω. Μην περνάς απ’τον ύπνο μου. Δε θα σε θυμηθώ ποτέ κι είναι κρίμα. Τόσος δρόμος κι εσύ θα φεύγεις με το κεφάλι σκυμμένο γιατί θα ξέρεις.
Έτσι στυλώνω τα μάτια στη θάλασσα κι ονειρεύομαι. Ο ψαράς ξεδιπλώνει τα δίχτυα του – ήλιος κι αλάτι τρέφει το δέρμα του. Ο παππούς στο διπλανό τραπέζι με κοιτάζει που γράφω και μιλάει για χαμένα ιδανικά. Εσύ παππούλη πότε σταμάτησες να ονειρεύεσαι; Το βλέπω στα μάτια σου που’χουν μικρύνει κι είναι θολά απ’τα χρόνια. Ονειρεύομαι κι άλλες θάλασσες, παγκάκια στα νερά τους, κρίματα παραγραφθέντα, να κάνω τ’αστέρια σκουλαρίκια, καθώς λέει και το τραγούδι. Και χέρια – χέρια που δεν είναι ξυράφια και περπατούν σε ψηλά βουνά έτοιμα να πετάξουν. Ψυχές αμαρτάνουσες και λυτρωμένες, στιγμές αιώνιες και καθαρά χαμόγελα. Απ’αυτά που δεν κοστίζουν τίποτα.
Γι’αυτό σου λέω παππούλη, θα ντυθώ με τα δίχτυα και θα χορέψω εδώ μπροστά σου, να θυμηθείς πώς είναι.. Κατέβασε τις ονειρο-βαλίτσες σου απ’το πατάρι…
"Να ονειρεύομαι απ’το παράθυρο, να ταξιδεύω με τον έρωτα γύρω και το θάνατο κάτω απ’τα μάτια, ξόδεμα συνέχεια∙ δεν υπάρχουν μάσκες
τ’όνειρο είναι που μαγεύει∙ ξημερώνει…. " Μια που πιάσαμε τα όνειρα, να κι η δική μου εκδοχή. Καταθέτω λοιπόν ελεύθερο θέμα με πυρήνα τ'όνειρο και αποδέκτες τις sorry-purple , epsilon και thrills. |
| posted by ανώνυμη Μ. @ 2:58 PM
|
|
|
|
| Saturday, June 2, 2007
|
| Όνειρα (2)
|
Πρέπει να το πάρω απόφαση,δεν πάω καλά.
Αυτή τη φορά δεν τα θυμάμαι τα περισσότερα αλλά το φινάλε ήταν απρόσμενο και μου έμεινε.
Ήμουν,λέει,γύρω στα δώδεκα και γύρισα σπίτι.Μόλις μπήκα μέσα βλέπω τη μάνα μου εξαγριωμένη να φωνάζει:
"Τι είναι αυτό που έκανες;"
Με βουτάει από το αυτί και μου παίζει δυο-τρεις γρήγορες.Και συνεχίζει:
"Γιατί έβαλες τον συμμαθητή σου στο ψυγείο;"
Και η απάντηση αποστομωτική:
"Μα μαμά,τον λένε Γιώργο Τόνο!"
(.....να τον άφηνα εκτός ψυγείου και να χάλαγε;;)
ΥΓ:Κάποιες λάθος συνδέσεις πρέπει να παίζουν στο κεφάλι μου... |
| posted by Anonymous @ 11:09 AM
|
|
|
|
| Friday, June 1, 2007
|
| Για την Αμαλία
|
"ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ"
«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»
(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)
«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»
(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)
Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.
Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.
Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.
Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.
«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»
(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)
Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:
«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»
Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:
* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ
ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ
Σαν ύστατος φόρος τιμής στην Αμαλία και στον δίκαιο αγώνα της.Ας είναι ελαφρύ το χώμα που την σκεπάζει |
| posted by Anonymous @ 12:52 PM
|
|
|
|
|
 |
|
