|
 |
Δύο δορυφόροι σε έκκεντρες τροχιές...
| Wednesday, May 30, 2007
|
| Άνευ
|
| Δύσκολη μέρα πάλι και ξάπλωσες στα στενά.Είναι η κούραση του κορμιού,του μυαλού.Είναι ο αυχένας και η μέση σου που σου υπενθυμίζουν πόσο άσχημα τους συμπεριφέρεσαι.Ή και ένα ερωτικό κάλεσμα,από αυτά τα γνωστά.Όπως τότε που σου είπα πως έχω φριχτό πονοκέφαλο και με έβαλες να ξαπλώσω,απόγευμα άνοιξης,λέγοντας μου πως κοιμάμαι σαν μικρό παιδί.Το βάρος από τα χέρια και τις σκέψεις σου σε κάνουν να βαραίνεις,να κλείνεις τα μάτια και πίσω από τα βλέφαρα να προβάλλεις χίλιες δύο κόκκινες εικόνες.Τον ομφάλιο λώρο που έγινε γόρδιος,που τον κουβαλάς και υπάρχει και παλιώνει και ξεφτίζει,ώσπου να κοπεί.Τις μεταμεσονύχτιες,εκτός ορίων συναντήσεις και τα μονόπλευρα γέλια.Πάντα με ρωτούσες τι ακούω και πώς σε αντέχω.Δεν προσπαθώ πια,αλήθεια στο λέω.Όταν πάω να προσπαθήσω,θυμάμαι πάντα εκείνη τη φωτογραφία στο λιμάνι,εκείνη που με κολακεύει,το κρύο δωμάτιο μέσα Αυγούστου και τη χαρά μου για την εκπλήρωση υποσχέσεων,όλων εκτός από μία.Και το απαλό και δυνατό άγγιγμα των χειλιών,που πάντα συνόδευες με βρισιές και σύγχυση σκέψης.Πόσες φορές θέλω να πάρω το αμάξι μεσάνυχτα και να σου χτυπήσω το κουδούνι.Να με περιμένεις με μισοκοιμισμένο χαμόγελο και να μου ξαναζητήσεις να περάσουμε αυτή τη νύχτα μαζί,μέχρι να μας ξυπνήσει ο ήλιος που βγαίνει πάνω από το αστεροσκοπείο.Να είμαι αλλιώς,να είμαι εκεί,χωρίς ψέμα.Να μην φυσώ την κάφτρα,να μη με ζαλίζουν πολύχρωμα φώτα.Να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε και να γίνουμε δύο θηλαστικά την άνοιξη.Και την επόμενη μέρα να περάσεις από μπροστά μου χωρίς να γυρίσεις το κεφάλι να με κοιτάξεις στα μάτια.Μόνο ένα χτύπημα βραδυνό και αδιάφορο,το χτύπημα του κομήτη.Και αν. |
posted by Anonymous @ 2:40 PM
 |
|
|
|
| Friday, May 25, 2007
|
| Όνειρα
|
Τον τελευταίο καιρό ο καθένας βαράει το βιολί του.
Η sorry πυροβολεί με ιδεοψυχαναγκαστικές επαναλήψεις φράσεων.
Η Ανώνυμη Μ. εναλλάσεται με αστραπιαία ταχύτητα από business woman με κλωνοποιημένα κινητά σε manga μαθήτρια που δίνει αγγλικά και τούμπαλιν (καλή επιτυχία κούκλα μου!).
Εγώ πάλι κάνω σόλο καριέρα στην παράνοια.
Το μόνο που έχει μείνει σταθερό τα τελευταία χρόνια στη ζωή μου είναι τα όνειρα.Τον τελευταίο καιρό λιγότερα αλλά όλο και πιο ασυνάρτητα.
Χθες το βράδυ ήμουν,λέει,με μία ομάδα εξτρεμιστών μέσα σε ένα στρατόπεδο.Μαχόμασταν λυσσαλέα απέναντι σε ορδές στρατιωτών,τους οποίους καθαρίζαμε με στυλ ράμπο και ποικιλία happy tree friends.Παρ'όλα αυτά,η διαφυγή μας ήταν αδύνατη.Περικυκλωμένοι από παντού.Οι σύντροφοι Φώτης και Μαρία (οι γνωστοί....) με προέτρεψαν να πλησιάσω τον ασύρματο για να καλέσω το ιππικό να μας βγάλει από τη δύσκολη θέση.Αποστολή αυτοκτονίας,δηλαδή,που μόνο εγώ μπορούσα να φέρω εις πέρας.Πήρα το θέμα προσωπικά και με ύφος Μπρους Γουιλις καθάρισα κόσμο και κοσμάκη.Μετά από αδυσώπητες μάχες σώμα με σώμα τους έστειλα στον τάφο όλους και τότε,όπως γίνεται πάντα με εμάς τους ήρωες,αξιώθηκε να φτάσει το ιππικό,με επικεφαλή τη νικήτρια της Γιουροβίζιον και τις μουνάρες από πίσω να τραγουδάνε πάνω στα άλογα και να αγγίζονται φιλήδονα.
Ένα πράγμα έμενε μόνο.Να ξεσκεπάσουμε το αληθινό πρόσωπο του διοικητή του στρατοπέδου,που δούλευε και για εμάς και για αυτούς (οι "αυτοί" δεν αποκαλύφθηκε ποτέ ποιοί ήταν).Και η τιμή ήταν δικιά μου.Τράβηξα τη μυστηριώδη μάσκα,λοιπόν, και φώναξα με έκπληξη:
"Σπάιντερμαν!; Εσύ;"
Κάπου εκεί ξύπνησα από τα γέλια.Ούτε εγώ δεν αντέχω τα όνειρά μου.
(αλήθεια,αν δεις στον ύπνο σου τον Σπάιντερμαν τι σημαίνει;) |
| posted by Anonymous @ 10:42 AM
|
|
|
|
| Tuesday, May 8, 2007
|
| "Ο Άμλετ της σελήνης"
|
 Το φεγγάρι ολόγιομο. Φωτεινό.
Καρφιά σφηνωμένα στα χέρια.
Να ξέρεις το λάθος, αλλά να μένεις εκεί.
Πρακτικά ή έστω νοερά.
Η γοητεία του λάθους τρομακτική.
Στάζει αίμα.
Τα καρφιά πιο βαθιά.
Η εμμονή στο λάθος ακόμα πιο τρομακτική.
Έλα να δεις τα σημάδια στα χέρια.
Η πληγή έκλεισε, τα σημάδια δε φύγαν.
Καμιά φορά πονούν με τον καιρό.
Μ'αυτή τη διαπεραστική υγρασία που τρυπάει το νου..
Είναι τότε που κολλάω πούλια στο μέτωπό μου.
Οφθαλμαπάτη
Το φεγγάρι μια φέτα. Σκοτεινό.
Ο Άμλετ ξύπνησε.
"Από ποια δαιμονισμένη και μυστηριακή πορεία οδηγείται
η αγάπη προς το μίσος και την απέχθεια ,
προς αυτή την τελεσίδικη και βαθύτερη ομολογία της ερωτικής αλλοφροσύνης..." |
| posted by ανώνυμη Μ. @ 11:58 PM
|
|
|
|
| Wednesday, May 2, 2007
|
| Παραμύθι
|
Το παρακάτω κείμενο δεν είναι δικό μου.Το βρήκα σε ένα εκτυπωμένο mail,χωμένο σε ένα βιβλίο,με ημερομηνία 3/12/2003.Πιθανώς να είναι κάτι που κυκλοφόρησε τότε από mail σε mail και συνεπώς γνωστό σε πολλούς.Παρ'όλα αυτά,το θεωρώ πολύ όμορφο και το μοιράζομαι μαζί σας.
Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου.
Η Τρέλα,αφού συστήθηκε τρεις φορές στην Ανία,της πρότεινε να παίξουν κρυφτό.
Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε:"Τι είναι το κρυφτό;"
Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια-την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα-να παίξουν κι αυτοί.
Αλλά υπήρχαν και άλλοι που δεν ήθελαν να παίξουν:Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε πως ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν και η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό.
"Ένα,δύο,τρία",άρχισε να μετράει η Τρέλα.
Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά.Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε.
Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στη σκιά του Θριάμβου,ο οποίος με τη δύναμή του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο.
Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της,οπότε το άφηνε ελεύθερο.
Ο Εγωισμός,αντιθέτως,βρήκε αμέσως κρυψώνα,ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο για αυτόν.
Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού.
Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο.
Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμα κάπου να κρυφτεί.Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί.
"...1000",μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει.Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά.Ένιωσε τον ρυθμό του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και τον Θρίαμβο.Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμα αποφασίσει πού να κρυφτεί.Σιγά σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα.Η Τρέλα έψαχνε παντού,πίσω από κάθε δέντρο,κάτω από κάθε πέτρα,σε κάθε κορφή βουνού μα τίποτα.Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει,βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογγητό πόνου.Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του είχαν πληγώσει τα μάτια.Η Τρέλα δεν ήξερε πώς να επανορθώσει,έκλαιγε,ζήταγε συγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα.Και από τότε η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει... |
| posted by Anonymous @ 11:36 AM
|
|
|
|
|
 |
|
