Κάτι παράξενα βράδια διασχίζει λεωφόρους με κίτρινα φώτα.
Μιας πόλης παράξενης που αλλάζει διαθέσεις από στιγμή σε στιγμή.
Που κάθε γωνιά της σ'αγκαλιάζει διαφορετικά.
Ακουμπάει στις τέσσερις ρόδες της και παίζει με τις διαχωριστικές.
Όταν δεν κοιτάζει το κοντέρ ενώνονται και μοιάζουν μονές.
Από νότο βορρά και τ'ανάποδα.
Ένας άντρας περπατάει αργά-αργά στη μέση ακριβώς του δρόμου.
Όταν νιώθει φώτα πίσω του τραβιέται στην άκρη, γυρίζει τι κεφάλι του με μια βασανιστικά αργή προσπάθεια και την κοιτάζει κατάματα μ'ένα περίεργο άδειο βλέμμα. Βρίσκει πάλι το βήμα του καταμεσής του δρόμου σταθερός και στιβαρός.Κι η νυχτιά πλάι του.
Τον περιεργάζεται απ'τον μεγάλο καθρέφτη σχεδόν ένοχα. Αυτό το άδειο είχε μια ανεξήγητη ηρεμία.
Έτσι είναι όταν αδειάζουνε τα μάτια;
Τα δικά της βλέπουν δρόμους- μόνο δρόμους. Και γεμίζουν καπνούς. Τα βάφει μαύρα και τα περιφέρει παντού.
Έχουν ακόμα εκφράσεις, κάνουν ρυτίδες και μιλούν. Λένε ότι έχουν περάσει πόνο.
Αυτό διάβασε κάποιος χωρίς να την ξέρει.
Έτσι είναι όταν μιλούν τα μάτια;
Κι είναι ώρες που δεν ξέρει τι να τα κάνει, πού να τ'ακουμπήσει να ξαποστάσουν..
Βαραίνουν αδιόρατα κι ίσα που βαθουλώνουν.
Σαν τη στιγμή που δυνατό φως πέφτει απότομα πάνω τους και υγραίνονται..Θολώνουν και βλέπουν τα πάντα υπό ομίχλη.
Παρακολουθούν γύρω, γεμίζουν από εικόνες πρόσωπα και καταστάσεις, αλλά ζορίζονται να συμμετάσχουν.
Μωρέ, έτσι είναι όταν κουράζονται τα μάτια; |
