|
 |
Δύο δορυφόροι σε έκκεντρες τροχιές...
| Thursday, January 4, 2007
|
| Αντίο (για πάντα)
|
Ανήμερα Πρωτοχρονιάς στη Πράγα. Μια πανέμορφη πόλη κάθε εποχή του χρόνου , πόσο μάλλον αυτή τη μέρα που όλα μοιάζουν πιο λαμπερά , πιο όμορφα. Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα κοινωνικός, θυμάμαι,οπότε το ότι ήμουν μόνος μου και τότε δεν ήταν κάτι το περίεργο. Είχα μάθει να είμαι μόνος μου, το είχα συνηθίσει. Η διαδρομή δεν άλλαξε ούτε εκείνη την ημέρα προς το στέκι μου, ένα μπαρ που το ένιωθα πολύ οικείο και άνετο, σαν το σπίτι μου. Μπήκα μέσα με βλέμμα απλανές. Το μαγαζί γεμάτο από κόσμο που χόρευε, ίδρωνε και διασκέδαζε. Παρήγγειλα το γνωστό και έκατσα σε μια γωνία χαζεύοντας το πλήθος. Όλοι ήταν τόσο ευτυχισμένοι. Στο κάτω κάτω ήταν Πρωτοχρονιά! Μπορεί να είχαν πολλά προβλήματα να τους κατατρέχουν καθημερινά, αλλά αυτή η μέρα ήταν δική τους, Σαν να μην υπάρχει αύριο. Χάθηκα, θυμάμαι, στις σκέψεις μου, μέχρι τη στιγμή που την είδα. Με το μαύρο, βελούδινο φόρεμά της, να κινείται αργά, σχεδόν ηδονικά. Ήταν μόνη, περίεργο…Τότε ήταν που σήκωσε το βλέμμα και με κοίταξε. Θεέ μου, ήταν τόσο όμορφη! Χιλιάδες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου, αμφιβολίες και φόβοι, ανασφάλειες και αναστολές, μέχρι να αποφασίσω να προχωρήσω και να την πλησιάσω. Εστίασα στο πρόσωπό της. Κόκκινα, ίσια, μέχρι το ύψος των ώμων μαλλιά, μάτια στο χρώμα του σμαραγδιού, σκούρα κόκκινα χείλη, και το πιο λευκό δέρμα που είχα δει ποτέ σε γυναίκα. Το όνομά της ήταν Αφροδίτη. Όχι δε μου το είπε, το είχε χαραγμένο σε ένα χρυσό μενταγιόν, δεμένο σφιχτά γύρω από το λαιμό της. Χωρίς κουβέντα άρχισα να χορεύω μαζί της. Δεν ήξερα γιατί, απλά το ήθελα. Σαν να τραβούσε κάποιος αόρατα σκοινάκια και να με καθοδηγούσε στο ρυθμό της. Δεν ανταλλάξαμε ούτε μία κουβέντα όλο το βράδυ. Ξαφνικά, αρπάζει το χέρι μου και με σταματάει. ‘‘Πάμε’’ μου είπε. Ποιος ήμουν εγώ που θα αντιστεκόμουν στην χαμηλή, αισθησιακή φωνή της; Πήγαμε σε ένα ξενοδοχείο, δωμάτιο 1227 αν θυμάμαι καλά. Ένα δωμάτιο με λιτή διακόσμηση, σχεδόν άδειο. Ένα μεγάλο, στρογγυλό τραπέζι στη μέση, δύο παλιές καρέκλες, δυο μεγάλα διακοσμητικά ξίφη στον τοίχο, δίπλα από ένα σωρό παλιές ξεθωριασμένες φωτογραφίες. Και μετά… δυο ώρες παθιασμένου έρωτα, χωρίς αμφιβολίες και φόβους, ανασφάλειες και αναστολές.. Χωρίς δεσμεύσεις. Ακόμα θυμάμαι τον ήχο της φωνής της. ‘‘Σε περίμενα. Δεν μπορώ να μείνω. Δώσε μου κάτι για να σε θυμάμαι.’’
Τι να της έδινα; Είχα μόνο τα ρούχα μου, λίγα χρήματα και τα κλειδιά του αυτοκινήτου μου. ‘‘Κάτι δικό σου.’’ Και το χάδι έγινε φιλί, στο μάγουλο, στα χείλη, στο λαιμό… Το τσίμπημα ήταν ακαριαίο και σχεδόν ανώδυνο. Και ο πόνος έφυγε τελείως καθώς ένιωθα τις φλέβες μου να στεγνώνουν, το μυαλό μου να αδειάζει…Η τελευταία αναπνοή ήταν η μεγαλύτερη της ζωής μου. Η τιμωρία, η λύτρωση…
Το σώμα μου ήταν ακόμα εκεί λίγο μετά, ακίνητο πάνω στο κρεβάτι, με ένα ξίφος στην καρδιά. Και δεξιά μου αυτή, με ένα άλλο περασμένο στην δική της . Την νιώθω να με πιάνει από το χέρι. Είναι τόσο όμορφη! ‘‘Τώρα θα σε έχω μαζί μου για πάντα. Μη με ξεχάσεις .Αντίο’’. Και έφυγε. |
posted by Anonymous @ 3:36 PM
 |
|
| 4 Comments: |
-
Με άρεσε φίλτατε!
Where the wild roses grow..
Μου 'δωσες ιδέα!
(πι ες:τραβάει σχοινάκι αφήνει σχοινάκι!χεχε!)
-
Το πώς είναι να είσαι ο θύτης το ξέρεις καλά μέσα από τις ιστορίες σου.Είναι ώρα να δεις πώς είναι και από την πλευρά του θύματος... ίσως όχι και τόσο άσχημα τελικά. :)
(πι ες: μέχρι που κόβει σκοινάκι, ε;)
-
Αντίο (για πάντα)
Θα σ'εχω μαζί μου (για πάντα).
Για πάντα.
Καλημέρες!
@sorry
Δίνει κλειδάκι-παίρνει κλειδάκι..
χιιιχ!
-
@pj:
Πονάει χέρι κόβει χέρι.
χχιχ!
@M.:
Για πάντα.
θα σε θυμάμαι.
Για πάντα.
Έεεελα αηδίες!
έεελα-έεελα!
|
| |
| << Home |
| |
|
|
|
 |
|
Με άρεσε φίλτατε!
Where the wild roses grow..
Μου 'δωσες ιδέα!
(πι ες:τραβάει σχοινάκι αφήνει σχοινάκι!χεχε!)