Όχι απ'αυτές τις διαφανείς. Μια μαύρη σφαίρα.
Όχι απ'αυτές που δείχνουν το μέλλον.
Μια σφαίρα που δείχνει το παρελθόν.
Το δικό της παρελθόν.
Έξω η νύχτα βαθιά.
Κάθεται στη μαύρη καρέκλα της και την κοιτάζει επίμονα.
Πολλές φορές δε βλέπει τίποτα. Όλα είναι θολά.
Άλλοτε πάλι στριφογυρίζουν φιγούρες.
Φιγούρες οικείες της,απ'αυτές που δεν υπάρχουν πια στη ζωή της με κανένα τρόπο.
Και για κανένα λόγο.
Αναδύονται μία-μία μέσα στη σφαίρα της σαν να χορεύουν.
Άλλες αγαπημένες,άλλες αδιάφορες πια.
Κυκλοφορούν θολές,μαύρες σκιές.
Φοράνε όμως τ'όνομά τους και κουβαλούν την ιστορία τους.
Μπλέκονται κεφάλια,χέρια και σώματα σ'ένα τρελό χορό.
Ξεπηδούν μουσικές,λόγια,ματιές,θάλασσες.
Γέλια και δάκρυα γλυκόπικρα.
Η σφαίρα μοιάζει με το κεφάλι της.
Τρίβει τη σφαίρα απαλά και τα λούζει όλα με χρυσόσκονη.
Είναι τότε που ανοίγει μια τόση δα ρωγμή στα κεφάλια τους και τρυπώνει
σαν ανάμνηση στο μυαλό τους.
Ένας άντρας κοιμάται τόσο βαθιά όσο κι η νύχτα.Ξυπνάει απότομα.Ταραγμένος και λουσμένος στον ιδρώτα.Την είχε δει στο όνειρό του.
Τόσο έντονα..Σαν να κοιμόταν δίπλα του.
Πονάει το κεφάλι του.Ανασηκώνεται κι ανάβει τσιγάρο.
Μα πώς γίνεται μετά από τόσα χρόνια;
Weeping song από Cave, τα χάλια νεύρα μου σήμερα και το κείμενό σου είναι επικίνδυνος συνδυασμός...