|
 |
Δύο δορυφόροι σε έκκεντρες τροχιές...
| Friday, June 22, 2007
|
| Να ονειρεύομαι απ'το παράθυρο
|
 Θέλω να ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά.
Ταξίδια με αριθμητή τη φαντασία και παρονομαστή την ανάμνηση. Κάπου στη μέση κι η παρόρμηση. Εικόνες στην κόρη του ματιού. Ένα βήμα πριν πέσουν χάμω.
Τα όνειρα του ύπνου δεν τα θυμάμαι σχεδόν ποτέ. Εκτός από κείνο που έβλεπα συνέχεια μικρή. Έπεφτα πάντα από ψηλά και με ανάσα κομμένη το έκοβα απότομα χωρίς να μάθω το τέλος ποτέ. Τώρα πια θυμάμαι μόνο στα πρώτα δευτερόλεπτα που το κορμί συντονίζεται με το κεφάλι και τους τοίχους γύρω. Με μιαν ανάσα-να μην ξεχαστεί ούτε μια τόση δα λεπτομέρεια- πρόσωπα, ανάσες, βλέμματα, αλλόκοτες συνευρέσεις, μίξεις αδύνατες, λόγια…Κι έλλειψη βαρύτητας. Με την ελπίδα ότι το ίδιο βράδυ θα τ’ακούσει κι η φιλενάδα που’ταν κι αυτή μέσα. Ήταν, αλήθεια;
Και στην πλήρη διαστολή των ματιών, θολούρα. Μαύρο ποτάμι παρασέρνει όλους τους ήρωες στη σπηλιά της λήθης. Μένουν μόνο αμυδρές φιγούρες -κι αν. Ή μόνο ονόματα. Ή ένα χέρι κρεμασμένο, στιγματισμένο μ’όμορφα σχέδια που χωρίς το υπόλοιπο σώμα δεν ξέρει πώς να σταθεί. Και πού.
Πάντα όμως μένει ζωντανό το συναίσθημα. Η μνήμη της έντονης στιγμής. Αλλά κι αυτό δυσκολεύεται να σταθεί μονάχο. Περπατάει πάντα με την ανάμνηση και αυτοαναιρείται δίχως αυτή. Έτσι απλά λοιπόν στυλώνω τα μάτια στο ταβάνι και ζορίζω τα εναπομείναντα εγκεφαλικά κύτταρα να θυμηθούν. Άσκοπα. Όχι άσκοπα. Μάταια.
Γι’αυτό σου λέω. Μην περνάς απ’τον ύπνο μου. Δε θα σε θυμηθώ ποτέ κι είναι κρίμα. Τόσος δρόμος κι εσύ θα φεύγεις με το κεφάλι σκυμμένο γιατί θα ξέρεις.
Έτσι στυλώνω τα μάτια στη θάλασσα κι ονειρεύομαι. Ο ψαράς ξεδιπλώνει τα δίχτυα του – ήλιος κι αλάτι τρέφει το δέρμα του. Ο παππούς στο διπλανό τραπέζι με κοιτάζει που γράφω και μιλάει για χαμένα ιδανικά. Εσύ παππούλη πότε σταμάτησες να ονειρεύεσαι; Το βλέπω στα μάτια σου που’χουν μικρύνει κι είναι θολά απ’τα χρόνια. Ονειρεύομαι κι άλλες θάλασσες, παγκάκια στα νερά τους, κρίματα παραγραφθέντα, να κάνω τ’αστέρια σκουλαρίκια, καθώς λέει και το τραγούδι. Και χέρια – χέρια που δεν είναι ξυράφια και περπατούν σε ψηλά βουνά έτοιμα να πετάξουν. Ψυχές αμαρτάνουσες και λυτρωμένες, στιγμές αιώνιες και καθαρά χαμόγελα. Απ’αυτά που δεν κοστίζουν τίποτα.
Γι’αυτό σου λέω παππούλη, θα ντυθώ με τα δίχτυα και θα χορέψω εδώ μπροστά σου, να θυμηθείς πώς είναι.. Κατέβασε τις ονειρο-βαλίτσες σου απ’το πατάρι…
"Να ονειρεύομαι απ’το παράθυρο, να ταξιδεύω με τον έρωτα γύρω και το θάνατο κάτω απ’τα μάτια, ξόδεμα συνέχεια∙ δεν υπάρχουν μάσκες
τ’όνειρο είναι που μαγεύει∙ ξημερώνει…. " Μια που πιάσαμε τα όνειρα, να κι η δική μου εκδοχή. Καταθέτω λοιπόν ελεύθερο θέμα με πυρήνα τ'όνειρο και αποδέκτες τις sorry-purple , epsilon και thrills. |
posted by ανώνυμη Μ. @ 2:58 PM
 |
|
| 6 Comments: |
-
Εχουμε ένα θεμα με τα όνειρα τελικά μου φαίνεται...
Τουλάχιστον τα δικά σου δείχνουν να κινούνται σε λογικά πλαίσια.
Το κείμενό σου το απόλαυσα...
Και οι πάσες σου πολύ εύστοχες.
(αντε και με υπολογιστή σύντομα για να δίνεις πιο συχνά το παρον)
Φιλιά κορίτσι μου!
-
Όνειρα, όνειρα
Φλόγες μυστικές μου
Του φευγιού μου όνειρα
Κι άγνωστες κραυγές μου
Μια πίστα από φώσφορο λοιπόν και θα την γράψω τη ρημάδα την ονείρωξη.
Σε φιλώ.
-
ευχαριστώ για την πρόσκληση! γράφω...
-
@pj
Αμήν πουλάκι μου!
(pc ακούμε και pc δε βλέπουμε!)
Μάκια κι από μένα
@sorry-purple
Έτσι ακριβώς κοπελιά μου!
Περιμένουμε τη φωσφορική σου ονείρωξη.Να ταξιδέψομεν..:)
@thrills
Keep writing! :)
-
Εσείς ονειρεύεστε, εμείς ταξιδεύουμε....
Καλή (αν και ζεστή) μέρα :)
-
ΞΕΡΩΝΤΑΣ ΠΛΕΟΝ ΤΗ ΓΡΑΦΗ ΣΟΥ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΟΝΕΙΡΟ Η ΑΠΑΓΓΕΛΙΑ ΣΟΥ...
ΜΑΟ
|
| |
| << Home |
| |
|
|
|
 |
|
Εχουμε ένα θεμα με τα όνειρα τελικά μου φαίνεται...
Τουλάχιστον τα δικά σου δείχνουν να κινούνται σε λογικά πλαίσια.
Το κείμενό σου το απόλαυσα...
Και οι πάσες σου πολύ εύστοχες.
(αντε και με υπολογιστή σύντομα για να δίνεις πιο συχνά το παρον)
Φιλιά κορίτσι μου!