Έφυγε ένα παιδί που ήρθε σχεδόν μόνο του, έζησε περισσότερο μόνο κι έφυγε ολομόναχο. Σχεδόν ανώδυνα. Και ηρωικά. Με μεγάλη ποσότητα διοξειδίου του άνθρακα να δηλητηριάζει τα ήδη άρρωστα πνευμόνια του.
Έφυγε ήσυχα όπως ήσυχα έζησε. Λιποθυμόντας. Αλλά μαχόμενος. Εθελοντικά.
Είναι ο μόνος άνθρωπος που ξέρω, που αναγνώριζε σαν μοναδικό εχθρό του τις φλόγες. Και τις πολεμούσε με όλο του το είναι.
Κάθε μέρα γινόταν φίλος με τα βουνά και καρτερούσε τον εχθρό.
Κάθε νύχτα ντυνόταν γύπας με τα νύχια σε ετοιμότητα να ορμήξουν.
Έδωσε μάχες πολλές όταν απειλούσαν τις πλαγιές της Πεντέλης του. Μεγάλωσε στους πρόποδές της και την αγάπησε θανάσιμα.
Αστεία ακούγεται το θανάσιμα τώρα..
Έφυγε την ώρα που στα πράσινα μάτια του καθρεφτίζονταν οι πύρινες φλόγες της Πάρνηθας. Με σθένος και υπομονή. Όπως είχε μάθει να πολεμάει και στη δύσκολη ζωή του. Γι'αυτό παρότι μονάχος, στην τελευταία του έξοδο βγήκαν μαζί του εκατοντάδες.
Κι έκλαψαν γιατί δε θα ξαναδούν το σχεδόν μόνιμο χαμόγελό του κι εκείνα τα μάτια που πριν τις φλόγες καθρέφτιζαν καλοσύνη.
Και γιατί προσωποποίησε αξίες και ιδανικά που'χαν ξεχάσει.
Και γιατί αυτός ο θεός παίρνει πάντα αυτούς που δεν πρέπει.
Και τον Π.τον πήρε τη στιγμή που πίστεψε στον εαυτό του και άνοιγε τα φτερά του για καλύτερα πράγματα.
Ένα τραγούδι για σένα Π. και να μη φοβάσαι.
Την Κυριακή 8 Ιουλίου θα μαζευτεί κόσμος πολύς να φωνάξει γι'αυτά που φώναζες κι εσύ.
Και θα κράτούν μαύρες σημαίες. Εγώ θα λείπω, αλλά η φωνή μου κι η σημαία μου θα'ναι εκεί..
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάζει :(