"Στη δροσιά μιας αναπάντεχης, πολύχρωμης βροχής Κάτω απ'το φως του διαλυμένου φεγγαριού Θα τραγουδάμε ξαφνιασμένοι το τέλος της αρχής Με μελωδίες του παλιού καλού καιρού Σε πολιτείες σκοτεινές κάτω απ' τη γη Καθώς η άνοιξη δε θα 'ρχεται, θα αργεί Θα ερωτευόμαστε ο ένας τη σκιά του αλλουνού θα'μαστε οι λιγοι οι εκλεκτοί και οι τυχεροί Ζήτω οι βόμβες κύριοι! Το ανοίγω και φεύγω...
|
Δεν πιστεύω να πηδήξεις από κάτω;
Είναι ψηλά.
(και αυτό το παράθυρο...ένα βαψιματτάκι,κάτι τέλος πάντων)