Έξις

Να σταθώ όρθια κάτω απ’τη βροχή και ν’ανοίξω τα χέρια.
Να υψώσω το κεφάλι στο γκρίζο ουρανό -πάλι και πάλι- και ν’ανοίξω το στόμα.
Τι γεύση να’χει άραγε η όξινη βροχή της πόλης;
Να πιούμε βροχή γιατί απ’τ’άλλα δε χορταίνουμε.
Να φύγει η κίτρινη σκόνη απ’τα μάτια μου.
Να φύγει κι απ’το στόμα που’χει κολλήσει.
Να πιεις κι εσύ ε;…να ξεπλύνει την όμορφη λήθη σου.
Και μετά να κοιμηθείς με ύπνο βαρύ κι η λήθη να γίνει και πάλι μνήμη.
Μνήμη καθαρή απ’αυτή που θα’θελες να’χεις ξεχάσει.
Πιες λοιπόν να την εξαγνίσεις γιατί δεν πρόκειται να εξαφανιστεί.
Η μνήμη σου είναι παντού, αλλά δε σε καταδιώκει.
Είσαι εσύ που την κυνηγάς γιατί κατά βάθος την αγαπάς.
Κι όταν το καταλαβαίνεις –εκείνα τα λίγα δεύτερα ολοκλήρωσης- παλεύεις για εκείνο το δικαίωμα στο όνειρο.
Και σέρνεσαι τότε με νύχια πληγωμένου αρπαχτικού, κυλιέσαι και λασπώνεσαι, ματώνεις κι ανοίγεις κι άλλες πληγές. Πληγές που δικαιωματικά σου ανήκουν αλλά δεν είναι μόνο δικές σου. Παιχνίδι εξουσίας κι επιβεβαίωσης. Ξανά και ξανά.
Αλήθεια, πόσες φορές μπορείς να επανασυναρμολογήσεις αυτό το παζλ στο μυαλό σου;
Άπειρες συν μία. Η μία που πάντα πιστεύεις ότι είναι η τελευταία.
Πιες λοιπόν και γύρνα μετά στο γνώριμο μονοπάτι σου.
Εκεί που παλεύεις για το άλλο σου δικαίωμα. Στο τίποτα.
Κι εγώ θ’ανάψω φωτιά να συνοδέψω το παιχνίδι της βροχής. Και θα μπλέκονται οι φλόγες με τις σταγόνες χωρίς να ενοχλεί η μία την άλλη. Πορτοκαλί και διάφανο ίσον πορτοκαλί.
Οι ήχοι τους μπλέκονται, θα φτιάξουν τραγούδι άγριο, μελαγχολικό, ορχηστρικό. Κι αν έχει στίχους, τους ξεχνώ.
Κι όταν τελειώσει η βροχή θα βγω στο μπαλκόνι –θα μυρίζει βρεγμένο χώμα και άσφαλτο- σιωπή έξω. Η γειτονιά κοιμάται κι η μουριά εκεί δεξιά ανυπομονεί ν’ανθίσει. Μόνο το ουράνιο τόξο τραγουδάει τώρα κι εγώ περπατώ στις καμπύλες του σαν τότε που’μουνα μικρή, χορεύω κι ακροβατώ. Κάθε του χρώμα κι ένα άλλη μουσική κι εγώ γελάω γελάω χαμογελάω. Ισορροπώ περίεργα, τα χέρια χαλαρά και πέφτω, δε φοβάμαι. Μ’αγκαλιάζει το σύννεφο που’χει πια λυτρωθεί και……..
…..το ποτήρι στέρεψε και τα καπνά μισέψαν. Η υγρασία φτάνει ως το μεδούλι και θα’ταν φρόνιμο να μπω μέσα.
Το κεφάλι στα πόδια ή τα πόδια ψηλά στο κεφάλι;;;
“Αρμονία ή χάος” λέει ο ποιητής “και η ζωή διαφεύγει ως έρως.”