|
 |
Δύο δορυφόροι σε έκκεντρες τροχιές...
| Tuesday, March 27, 2007
|
| Όσο κοντά τόσο μακριά
|
| ''Μα καλά, πώς του ήρθε;''. Πώς του ήρθε… Εκεί ήταν και δεν το ήξερε. Και τώρα, ξαπλωμένη στον καναπέ, προσπαθούσε να δώσει απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα. Και σε ένα ακόμα: “Τώρα το κατάλαβε;”. Όχι, αυτή το είχε καταλάβει τώρα. Λύπη και θυμός. Λύπη για όσα χάθηκαν από μία επιπολαιότητα. Θυμός για την ύπουλη συμπεριφορά του. Αυτού που μεγάλωσαν μαζί, έπαιζαν μαζί, αντέγραφαν ο ένας από τον άλλο στο σχολείο. Αυτού που η ίδια του γνώρισε την πρώτη του κοπέλα και τον είδε ερωτευμένο για πρώτη φορά. Αυτού που ,περήφανη , τον συνόδευσε στην ορκομωσία της σχολής του. Που τον ήξερε από μικρό και τώρα, κοντά στα τριάντα , τον χάνει. Δεν το διάλεξε αυτή, δική του απόφαση ήταν. Κάποτε το να βγει στο μπαλκόνι και να τον φωνάξει να τον δει ήταν αρκετό. Τώρα η απόσταση δύο αντικριστών σπιτιών μοιάζει χαώδης. Σηκώνεται αργά. Τραβάει την κουρτίνα και ρίχνει μια κλεφτή ματιά απέναντι. Μια σκιά που περπατάει αμήχανα την αναγκάζει να κάνει ένα βήμα πίσω. Αυτός είναι! Όντως, αυτός είναι που γυρίζει άσκοπα μες στο σπίτι και μιλάει μόνος του. Όσο όμως και αν συζητήσει με τον εαυτό του καταλήγει στην ίδια ερώτηση: “Τώρα το κατάλαβε;’’ Του φαίνεται περίεργη η αντίδρασή της, ο θυμός της. Δεν φταίει όμως κι αυτή. Έπρεπε να της το έχει ξεκαθαρίσει καιρό τώρα. Από τότε που έπαιζε μαζί της παιχνίδια που δεν του άρεσαν, που της έδινε την κόλλα του στο σχολείο για να πάρει αυτή καλύτερο βαθμό. Από τότε που τα έφτιαξε με την καλύτερή της φίλη για να την κάνει να ζηλέψει. Από τότε που στο νεανικό μυαλό του ξήλωνε το σκηνικό της ορκομωσίας γύρω του και έβαζε αυτό μιας μεγαλοπρεπούς εκκλησίας, με αυτή στο πλευρό του. Ποτέ όμως δεν το έκανε. Ίσως φοβόταν ,ίσως άργησε, ίσως και να μην έπρεπε να το κάνει καν. Ίσως όμως να έκανε και το σωστό γιατί έτσι ένιωθε. Τι να κάνει άραγε; Τραβάει δειλά την κουρτίνα. Το απέναντι μπαλκόνι άδειο. |
posted by Anonymous @ 1:45 PM
 |
|
| 5 Comments: |
-
Ναι, ο συγχρονισμός είναι καθοριστικός στη ζωή μας.
Αλλά αυτός ο φόβος γιατί;
Λέω εγώ τώρα..
Υ.Γ. και ξαναλέω: πού είσαι;;;;;
-
Καλημέρα γλυκιά μου!
Όπως ίσως θα λεγες και εσύ, έχω μπει στις κουϊντες συνειδητά.
Ωστόσο πάντα είμαι εδώ γύρω,δεν χάνομαι.
-
απολογούμαι εκ των προτέρων για το χώρο που θα πιάσω, αλλά το ποστ σου αξίζει μουσική...
Green light, Seven Eleven
You stop in for a pack of cigarettes
You don't smoke, don't even want to
Hey now, check your change
Dressed up like a car crash
Your wheels are turning but you're upside down
You say when he hits you, you don't mind
Because when he hurts you, you feel alive
Hey babe, is that what it is
Red lights, gray morning
You stumble out of a hole in the ground
A vampire or a victim
It depend's on who's around
You used to stay in to watch the adverts
You could lip synch to the talk shows
And if you look, you look through me
And when you talk, you talk at me
And when I touch you, you don't feel a thing
If I could stay...
Then the night would give you up
Stay...and the day would keep its trust
Stay...and the night would be enough
Faraway, so close
Up with the static and the radio
With satelite television
You can go anywhere
Miami, New Orleans
London, Belfast and Berlin
And if you listen I can't call
And if you jump, you just might fall
And if you shout, I'll only hear you
If I could stay...
Then the night would give you up
Stay...then the day would keep its trust
Stay...with the demons you drowned
Stay...with the spirit I found
Stay...and the night would be enough
Three o'clock in the morning
It's quiet and there's no one around
Just the bang and the clatter
As an angel runs to ground
Just the bang
And the clatter
As an angel
Hits the ground
(U2)
-
Μάλλον οι αποφάσεις τις στιγμές κρίνουν το μέλλον τις ζωής μας και αρνούμαστε πεισματικά να το καταλάβουμε! Ποσά θα άλλαζαν στην ζωή μας αν περνάμε πάντοτε τις σωστές αποφάσεις χωρίς να διστάζουμε για το αποτέλεσμα…
-
@thrills
Ααααχ ,stay,πολυ καλή μουσική επένδυση...
Thanks!
@statler(ή μήπως waldorf?)
Θα άλλαζαν πολλά μάλλον,μέχρι που θα φτάναμε σε καινούρια ερωτήματα που θα έκαναν τις τότε αποφάσεις μας να μοιάζουν πάλι λάθος...Και θα ρωτάγαμε τον εαυτό μας το ίδιο πάλι το ίδιο πράγμα.
|
| |
| << Home |
| |
|
|
|
 |
|
Ναι, ο συγχρονισμός είναι καθοριστικός στη ζωή μας.
Αλλά αυτός ο φόβος γιατί;
Λέω εγώ τώρα..
Υ.Γ. και ξαναλέω: πού είσαι;;;;;